اخبار

تاریخچه رتوش

"رتوش" واژه ای فرانسوی است که در فرهنگ لغات دیسکسیونرفرانسه به معنای تصحیح کردن ،عالی کردن ،دقیق کردن برای عکس ،لباس وکتاب به کار می رود . مثلا نویسنده کتاب خود را "رتوش" می کند یعنی قبل از چاپ آن را بازخوانی وتصحیح 
می کند . این واژه در عکاسی سنتی به معنای اصلاح و ویرایش تصاویر از طریق ایجاد تغییراتی در سایه ها و برقراری توازن نور وکنتراست ودرعکاسی دیجیتال وفتوگرافیک به معنای ویرایش ،آرایش وگاهی تغییر ماهیت تصویر است.
ازآن جایی که فرایند رفع نواقص ومعایب قبل ازچاپ نهایی عکس برروی نگاتیو ویافایل های دیجیتال مورد تاکید مبحث رتوش می باشد،دراین کتاب رتوش راشیوه اصلاح نقایص منعکس شده برروی نگاتیو ویافایل های دیجیتال قبل ازچاپ نهایی عکس تعریف می کنیم وچون قصدداریم به تشریح فرایند رتوش در عکاسی سنتی وعکاسی دیجیتال بپردازیم درابتدا باگذرازرتوش دستی وآشنایی باابزارهاونحوه اجرای آن، درفصول آینده به تشریح جزئیات وآموزش رتوش دیجیتال خواهیم پرداخت.
تاریخچه رتوش به احساس زیبایی پسندی انسان برمی گردد و قدمتی مطابق باخلقت انسان دارد.انسان هادرتمام طول تاریخ برای زیباتر شدن چهره خود تلاش کرده اند و وجود آینه درتمام خانه ها موید توجه آدمی به زیبایی است.
فرانتس هانفشتانگل درسال 1855 میلادی عکسی رابارتوش وبدون رتوش به نمایشگاه جهانی پاریس عرضه کرد.
بدون شک در اولین عکس های پرتره دربیش ازیک قرن گذشته به دلیل کیفیت نازل عکس ها رتوش نقش مهمتری نسبت به عکس های امروزی داشته است به طوری که درعکس های دوره قاجار تلفیقی از عکاسی ونقاشی وگاهی هم خط نوشته وحاشیه نویسی در عکس ها دیده می شود ودلیل اصلی این هنرنمایی ها تلاش درجهت ارتقاء کیفیت بصری عکس ها می باشد اگرچه کیفیت و وضوح عکس های امروزی به هیچ عنوان قابل مقایسه با عکسهای گذشته نیست اما تلاش عکاسان ازگذر این همه توسعه تکنولوژی وابزارهای حرفه ای عکاسی متوقف نگردیده ورتوش در عکاسی پرتره وآتلیه ای هنوز هم یکی ازارکان مهم درمیزان مهارت وهنرمندی عکاسان محسوب می گردد.
رتوش دستی برروی نگاتیو را از محضر اساتید صاحب تجربه ای چون استاد سعید باقری، استادابراهیم سیفی، واستادهوشنگ رفیعیان که همگی عکاسان باتجربه وصاحب سبکی بودند آموختم.
علیرغم اینکه هرکدام ازاین اساتید از سبکی خاص برای رتوش عکس ها استفاده می کردند اما دقت، حوصله، تمیزکاری ، لذت بردن ازماحصل تلاش درحین انجام کار، پیروی ازاصول پایه رتوش وآماده سازی نگاتیو قبل ازرتوش فصل مشترک تمام این هنرمندان بود.

عکاسی پرتره ونورپردازی آتلیه. تالیف استادمحمد مهدی تدین موغاری واستادمحمدرضا پیل آرام. انتشارات حریم دانش

نور اولین شرط هر نوع ادراک بینایی است. در تاریکی مطلق ما نه فضا را می توانیم ببینیم ونه فرم و نه رنگ. نور تنها ضرورت فیزیکی نیست بلکه ارزش روان شناختی آن یکی از مهم ترین عوامل زندگی انسانی در همه زمینه هاست در روشتایی نور*عملکردها و معانی به صورت مشخص و متمایز تحقق یافته و واقعیت بر پرده ی چشم انسان شکل می گیرد اما در تاریکی ابهام موج میزند که باعث تجسم مفاهیم در ذهن مخاطب و انگیزه ای برای قوه ی تخیل انسان است به طور کلی می توان گفت :در روشنایی آنچه که هست نمود پیدا میکند و در تاریکی آنچه که نیست ولی میتواند باشد.

نور طبیعی با توجه به ظهورش در ساعات مختلف شبانه روز و موقعیت منطقه ای شخصیتی مختص آن زمان ومکان به خود گرفته و صور مختلفی را در آسمان و افق اقلیم های متفاوت می آفریند به طور مثال نور در کویر هرگز ماهیتی همچون نور در کوهستان را ندارد.

اگر دیدی ساختار سنج و تعریف شدنی به نور داشته باشیم می توان ساختار نور را به دو بخش تقسیم کرد.

1)منبع نور

2)پرتو هایی که از منبع نور به بیرون میروند

منبع مثل ظرفی نور را در خود جای داده و هر لحظه پرتو ها از آن لبریز می شوند .تاثیر و همپوشانی در دو سویه بین این دو جزء ماهیت نور را تشکیل میدهد . در واقع کیفیت و کمیت هر کدام از این بخش ها در شخصیتی که نور به فضا می بخشد تاثیز گذار است

نگاهی کوتاه به آغاز سینما و تلویزیون

اولین دوربین فیلم برداری با فیلم 35 میلی متری دارای پرفراژ (سوراخ های کنار نوار فیلم) در سال 1889 میلادی در آمریکا توسط توماس ادیسون ساخته شد و آن را (king to grap ) نامید..(نوار فیلم توسط جرج ایستمن آمریکایی به نام فیلم کداک (kodak) در همان زمان ابداع شد.اولین فیلمبرداری و نمایش فیلم به وسیله ادیسون و ویلیام دیکسون انجام شد و بعد ها ادوین اس پورتر به جمع آن ها پیوست (پورتر اولین تدوینگر می باشد ) .نمایش فیلم های ادیسون بصورت تک نفره بود که بیننده از یک دریچه فیلم داخل دستگاه را تماشا می کرد(وی دستگاه نمایش را کینه توسکوپ(king to scop ) نامگذاری کرد.استودیوی ادیسون فیلم های صامت و کوتاه چند ثانیه ای و چند دقیقه ای بسیاری را تولید کرد.در آن زمان ها فیلم های نیمه بلند ( بیش از ده دقیقه ) و فیلم های بلند ( بیش از یک ساعت )از 1910 به بعد ساخته شدند.

در دستگاه های فیلمبرداری اولیه تا سال 1920 از یک دسته برای حرکت چرخ دنده دوربین و ایجاد حرکت نوار فیلم استفاده می شد.دنده های چرخ دنده در سوراخ های حاشیه فیلم قرار می گرفت و با چرخش آن نوار فیلم به حرکت در می آمد.

در سال 1895 برادران lumier (لومی ار-لومیر)که از عکاسان مشهور فرانسه بودند دوربین فیلمبرداری ادیسون را خریداری کردند و برای نمایش فیلم تغییراتی را در آن ایجاد کردند تا تبدیل به پروژکتور فیلم روی پرده سفید شد.با اینکار اولین نمایش عمومی فیلم یا سینما آغاز شد (مبدا آغاز سینما) .برادران لومیر دوربین فیلمبرداری خود را به نام سینما توگراف (cinema to graph ) ثبت کردند.مونتاژ های اولیه فیلم کاملا دستی بود.با قیچی برش فیلم و حذف اضافات انجام می شد و بوسیله چسب اسکاچ (نوار چسب شفاف) دو قطعه نوار فیلم بهم چسبیده می شد. بعدا به وسیله ای به نام اسپلایسر (splicer) ساخته شد که هم عمل برش و هم عمل چسباندن را انجام می داد و بعدا در سال 1924 اولین دستگاه مونتاژ (ادیت-تدوین) فیلم در آمریکا به نام موویلا (moviola) ساخته شد.این دستگاه تدوین بصورت عمودی بود و در سال 1929 امکان صدا به آن اضافه شد.در سال 1931 در آلمان دستگاه مونتاژ فیلم بصورت افقی توسط اشتین بک (steen beck )ساخته شد.در ایران این دستگاه های افقی مونتاژ فیلم استفاده می شود که به غلط به آن موویلا می گویند.

 در سال 1936 با پیدایش دوربین تلویزیونی (دوربین ویدیو) و دستگاه گیرنده آن (دستگاه تلوزیون) توسط جان لاجی برد پخش مستقیم برنامه های تلویزیون در انگلستان آغاز شد.بعدا در سال 1956 میلادی دستگاه ضبط برنامه های tv (تلوزیون) روی نوار مغناطیسی با عرض 2 اینچ (حدود 5 سانتی متر) ( دستگاه  VTR - video tape recorder ) به نام امپکس (ampex )ماخوذ شده از نام سازنده آن (الکساندر ام پونیاتوف ) در آمریکا ساخته و به بازار عرضه شد.

دستگاه های امپکس از سال 1960 مجهز به سیستم ادیت شدند و با اجرای فرمان های آن مونتاژ به صورت اتومات روی نوار ویدیو 2 اینج انجام می شد.بعدا به خاطر سهولت کار مونتاژ فرمان های ادیت بصورت دستگاه جداگانه به نام دستگاه ادیت کنترل (editing control ) از امپکس به بازار عرضه شد.قبل از مونتاژ اتوماتیک روی نوار ویدیو (video tape )عمل مونتاژ بصورت دستی بوسیله دستگاه کوچکی که دارای لنز میکروسکوپی بود انجام می شد نوار ویدیو 2 اینچ را داخل دستگاه می کردند و از طریق لنز میکروسکوپی محل مسیر ضبط شده تصویر را پیدا می کردند. و برش نوار و یا چسباندن لبه دو قطعه نوار را انجام می دادند.برای چسباندن از چسب مایع محکمی استفاده می شد.

دستگاه های امپکس با نوار دو اینچی که داخل حلقه ای پیچیده بودند مدت بیست سال تنها و یکه تاز دستگاه های ضبط و مونتاژ ویدیویی بودند.بعد از آن امپکس نوار 1 اینچی ریل (reel ) را عرضه کرد و بعد از آن دستگاه های کاست ویدیویی ( با نوار سه چهارم اینچ) به نام یوماتیک u-matic را به بازار عرضه کرد.بعد از آن شرکت سونی ژاپن و شرکت های دیگر جای آن را گرفتند.